Irmak Zileli Son Bakış romanı ile neyi anlattı

Irmak Zileli Son Bakış romanı ile neyi anlattı? Irmak Zileli derdi olan yeni kuşak yazarlardan. Romanlarında insanı keşfetme yolculuğunda dertlerini ortaya koyuyor. Yeni çıkan romanı “Son Bakış” da toplumsal bir derde dair yolculuğu anlatıyor. 

Irmak Zileli, Son Bakış romanında genç bir kadının ölüme giderkenki son birkaç dakikasından hareket ediyor. Geriye doğru hayatlar ve kuşaklar boyunca aktarılan bakışların izini sürüyor. Aynı zamanda insanın hayata, geçmişe, kendi varlığına ya da yokluğuna yönelen bir bakış bu…

Son Bakış yabancılığın ve dilsizliğin nasıl bir şey olduğunu anlamanın ve anlatabilmenin yolunu arayan bir roman. Bu nedenle de evvela dille uğraşan, dilin kendisini romanın meselesi yapan bir metin. Türkiye’ye kaçak yollardan girmiş, girerken biricik sevgilisi Kaveh’i yitirmiş Tina’nın iç sesi okuru yanına çağırıyor. Son yolculuğunda ona eşlik edilmesini bekliyor.

Hem yakarış, hem hesaplaşma olarak okunabilecek bir roman Son Bakış. 

Romandan alıntı: “Ah insan zihni nasıl da kaydedemiyor aslında hiçbir şeyi olduğu gibi, çünkü sonradan ekliyorsun kendi bakışını onunkine, sonraki bakış diye bir şey de var aslında, hiçbir bakış son olarak kalmıyor, kendi son bakışının üstüne ister istemez yenisinin gölgesi düşüyor.”

Irmak Zileli Son Bakış romanı ile ilgili Medyascope adlı youtube kanalında bir söyleşi yaptı. Söyleşiden yaptığımız alıntı aşağıda:

Karaktere dönüşerek yazmayı seviyorum

Üç yıl sürdü yazım süreci. İki buçuk yılı hikayeyi kafamda kurmak, karakteri oluşturmak mesele üzerine okumalar yapmakla geçti. Böyle damlaya damlaya birikmesini seyretmek… sonra bir buçuk ayda oturup yazdım. Öncesi çok yoğun ve uzun bir süreçti. Ama heralde karakterin bulunduğu pozisyon ve kısacık bir anda geçen olayı yazınca… ben de bir anda oturup bitirdim. Ama öncesinde hazırlık süreci var, ilmek ilmek… karakter o süreçte içimde oluştu.

Ben karaktere dönüşerek yazmayı seviyorum. Bir dış anlatıcı olarak değil tanrı yazar olarak değil o karaktere dönüşerek yazmayı seviyorum. 

Romanlarımdaki kahramanlar zaten benim içimde olanlar. Hem yeniden yarattığım hem de içimizde yaşayanlardan parçalar. İç dünyamızda bir sürü karakter ve yabancı var aslında.

Her karakterin izdüşümü aslında yazarın içinde var, onu bulup çıkartmak yaptığımız şey.

Tina (Romandaki baş kahraman) Gürcistan’dan Türkiye’ye gelen bakıcı, yatalak birine bakıyor. Onun burada yaşadığı ötekileştirme durumu var, uyum sağlayamıyor. Dışlanıyor, görmezden geliniyor, yok sayılıyor. Bu hikayenin görünen kısmı.

Aslında Tina neyi temsil ediyor? Bizim içimizdeki ötekiyi de temsil ediyor. Evet, bir yerde yabancı haline getirmemiz bir insanı… Hem içimize evimize alıyoruz hem de güvenmiyoruz.

Bu insanın bir insan olduğu, bir tarihi bir hikayesi bir geçmişi olduğunu hatırlatmak istedim. Tina ya da diğerleri…

Eşimiz dostumuz, çekirdek ailemiz gibi onu aynılaştırma ihtiyacımız var. O insanın oraya gelene kadar ne yaşadığıyla ilgilenmiyoruz. Bir geçmişi olduğunu ilgilenmiyoruz. İşte Gürcü, Özbek, Moldovyalı… öyle bakıyoruz. Bir insan olarak bakmıyoruz. Geçmişte ‘zenci’ denmesi gibi. Hepsi aynı…

İnsanın yaşadığı keder acı mutluluk aslında ortak. Onların da yaşadığı hikayeleri öğrenirsek bizden çok farklı olmadıklarını göreceğiz ve aynı göreceğiz kendimizle. Ve biz bunu aslında istemiyoruz.